آياتي از قرآن كريم (40) سوره مباركه آل عمران آيات 116 الي 120

                    آياتي از قرآن كريم (40) سوره مباركه آل عمران آيات 116 الي 120

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَنْ تُغْنِيَ عَنْهُمْ أَمْوَالُهُمْ وَ لَا أَوْلَادُهُمْ مِنَ اللَّهِ شَيْئًا وَ أُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (116) يقيناً كسانى كه كفر ورزيدند هرگز اموالشان و اولادشان چيزى از عذاب خدا را از آنان دفع نخواهد كرد و آنان اهل آتشند و در آن جاودانه خواهند ماند (116) مَثَلُ مَا يُنْفِقُونَ فِي هَذِهِ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَثَلِ رِيحٍ فِيهَا صِرٌّ أَصَابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَأَهْلَكَتْهُ وَ مَا ظَلَمَهُمُ اللَّهُ وَ لَكِنْ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (117) مَثَل آنچه آنان در زندگى اين دنيا در راه دشمنى با اسلام و پيامبر خرج مى كنند همانند بادى است كه در آن سرماى سختى است كه به كشتزار قومى كه بر خود ستم نموده‏ اند بوزد و آن را تباه سازد از بين ببرد و خدا به آنان ستم نكرده بلكه آنان خود بر خويشتن ستم كرده‏ اند (117) يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِنْ دُونِكُمْ لَا يَأْلُونَكُمْ خَبَالًا وَدُّوا مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاءُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَ مَا تُخْفِي صُدُورُهُمْ أَكْبَرُ قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الْآيَاتِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ (118) اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد از غير خودتان كه مؤمن هستيد از كفّار دوست و همراز نگيريد آنان از هيچ نابكارى در حق شما كوتاهى نمى ‏ورزند و آرزو دارند كه در رنج بيفتيد. دشمنى از لحن و سخنشان آشكار است و آنچه از دشمني با شما در سينه‏ هايشان پنهان مى دارند بزرگتر است. در حقيقت ما نشانه‏ هاى دشمنى آنان را براى شما بيان كرديم اگر تعقّل مي كنيد (118) هَا أَنْتُمْ أُولَاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَ لَا يُحِبُّونَكُمْ وَ تُؤْمِنُونَ بِالْكِتَابِ كُلِّهِ وَ إِذَا لَقُوكُمْ قَالُوا آمَنَّا وَ إِذَا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْأَنَامِلَ مِنَ الْغَيْظِ قُلْ مُوتُوا بِغَيْظِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (119) بدانيد شما كسانى هستيد كه آنان را دوست داريد و حال آنكه آنان شما را دوست ندارند و شما به همه كتابهاى خدا ايمان داريد و چون با شما برخورد مي كنند مى‏ گويند به دين شما ايمان آورديم و چون با هم خلوت مي كنند از شدّت خشم ،سر انگشتان خود را مى‏ گزند. اي پيامبر ما به آنان بگو به خشم خود بميريد كه خداوند به راز درون سينه‏ ها بسيار داناست (119) إِنْ تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَ إِنْ تُصِبْكُمْ سَيِّئَةٌ يَفْرَحُوا بِهَا وَ إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا لَا يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَيْئًا إِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ (120) اگر به شما خوشى و راحتي (و پيشرفتي) برسد آنان را ناراحت مى ‏كند و اگر به شما گزندى برسد بواسطه آن  شاد و خوشحال مى ‏شوند و اگر صبر كنيد و پرهيزگارى كنيد، نيرنگشان هيچ زيانى به شما نمى ‏رساند. يقينا خداوند به آنچه مى كنند احاطه كامل دارد (120)