عيسي (ع)

عیسی (ع)

عیسی (ع) از نسل اسحاق پیامبر (ع) است، پیامبری که برادرش، اسماعیل ذبیح الله (ع) بود. و اهل کتاب به دلیل اهمیت فدیه و برای آن که مصلح موعود را از نسل شخص ذبیح می دانستند، آن را به اسحاق (ع) نسبت دادند. از میان فرزندان و نوادگان اسحاق (ع) می توان یعقوب (ع)، که به دلیل مجاهدت فراوان در راه يکتا پرستی اسرائیل لقب گرفت، داوود پیامبر (ع) و سلیمان بن داوود (ع) را نام برد که هر یک در طول تاریخ بنی اسرائیل مهمّند. مریم (س) مادر عیسی (ع) فرزند عمران بن ماثان (ع) و او از نوادگان داوود (ع) بود. بنابراین می توان برخی از بشاراتی را که بر مسیحایی از نسل داوود (ع) وارد شده است، بر عیسی (ع) منطبق کرد. در اعتقاد شیعیان هیچیک از پیامبران خدا، از جمله داوود (ع) و سلیمان (ع) به گناه آلوده نبودند و ساحت پدران پیامبران هم از گناهانی چون کفر و بت پرستی و آلودگی به شراب پاک بوده است.

در منابع تاریخی قرن اول میلادی اشاره ای به عیسی (ع) و فعالیت های او نشده است. همین نکته سبب شده بود که برخی منتقدان اصولاً عیسای تاریخی را انکار کنند. نکته ی جالب و در عین حال تعجب برانگیز در منابع شیعه، وجود دو روایت است که کلید حل این معما را که چرا تا اوایل قرن دوم میلادی از عیسای پیامبر سخنی به میان نیامده است، به دست می دهند. در حدیث اول، امام باقر (ع) در پاسخ شخصی مسیحی که از فاصله ی زمانی میان عیسی (ع) و پیامبر اسلام (ص) پرسیده بود، فرموده اند: «به اعتقاد من میان آن دو بزرگوار پانصد سال فاصله است و به اعتقاد تو ششصد سال.» در روایت دوم هم امام صادق (ع) فرموده اند: «میان عیسی (ع) و محمد (ص) پانصد سال فاصله است ...» به جز این دو روایت که به صراحت به فاصله ی زمانی این دو پیامبر اشاره می کند، می توان قرائن دیگری را در روایات باز جست.

بنابراین، می توان از راز نهفته ماندن عیسی (ع) در قرن اول پرده برداشت. در آن هنگام هنوز عیسایی متولد نشده و قیام نکرده بود. التزام به چنین مطلبی به معنای به هم ریختگی تمام حوادث تاریخی بعید می نماید. در عین حال که این روایت می تواند جرقه ای برای تحقیقات تاریخی بیشتر باشد، باید به این نکته توجه کرد که از نگاه بسیاری از علمای اسلامی اعتماد به روایاتی که قطعیت آن به اثبات نرسیده است، در امور تاریخی و اعتقادی پذیرفتنی نیست. متون روایی ما تولد این پیامبر الهی را در ماه ذی الحجه بیان کرده اند، اما در تعیین روز ولادت نظر واحدی وجود ندارد.

از موارد اختلاف موجود میان منابع اسلامی و کتاب مقدس می توان به محل ولادت عیسی (ع) اشاره کرد. آیات قرآنی بیانگر این واقعیت اند که عیسی (ع) در مکانی که با محل زندگانی مریم (س) فاصله ای داشت، متولد شد: «فَحَمَلَتْهُ فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَکاناً قَصِیاً * فَأَجاءَهَا الْمَخاضُ إِلى جِذْعِ النَّخْلَةِ» پس مریم به او آبستن شد و هنگام وضع حمل به مکانی دور افتاده رفت تا درد زایمان، او را به سوی درخت نخلی کشاند. «وَ آوَیناهُما إِلى رَبْوَة ذاتِ قَرار وَ مَعِین» مریم و فرزندش را به سرزمین بلندی که دارای مکانی هموار و چشمه سار بود، منزل دادیم.

روایات بسیاری که در میان آنها احادیث موثق هم یافت می شود این مکان را بر بخشی از سرزمین عراق تطبیق کرده اند. در این مورد روایات به حدی گویا و متعدد است که می تواند اطمینان آور باشد. بنابراین، تولد این پیامبر در شهر بیت لحم، در منابع شیعه شاهدی ندارد. روایات ما در تفسیر دو آیه ی ذکر شده، مکان تولد عیسی (ع) را در حوالی کوفه، حیره (مکانی قدیمی میان نجف و کوفه) و نجف الکوفه و آب گوارای ذکر شده در آیه را آب فرات دانسته اند.

این سه مکان تقریباً در یک نقطه واقع و بر هم قابل تطبیق اند. برخی روایات هم کربلا را محل ولادت عیسی (ع) و مکانی می دانند که مریم (س) پس از ولادت فرزندش خود را در آنجا شستشو داد. این مکان امروزه در حدود 70 کیلومتر با کوفه فاصله دارد و به همین دلیل به نظر می رسد با روایات قبلی ناهماهنگ باشد، اما اگر مراد از کربلا مناطق نزدیک به آن باشد، با روایات قبل قابل جمع است.

«و در این کتاب (قرآن كريم) از مریم یاد کن، آنگاه که از کسان خود، در مکانی شرقی، به کناری شتافت و در برابر آنان پرده ای بر خود گرفت. پس روح خود را به سوی او فرستادیم تا به شکل بشری خوش اندام بر او نمایان شد. مریم گفت: «اگر پرهیزکاری، من از تو به خدای رحمان پناه می برم.» گفت: «من فقط فرستاده ی پروردگار توام، برای این که به تو پسری پاکیزه ببخشم.» گفت: « چگونه مرا پسری باشد با آنکه دست بشری به من نرسیده و بدکار نبوده ام؟» گفت: «فرمان این چنین است، پروردگار تو گفته که آن بر من آسان است و تا او را نشانه ای بر مردم و رحمتی از جانب خویش قرار دهیم و این دستوری قطعی بود.»

پس مریم به او (عیسی) آبستن شد و با او به مکان دور افتاده ای پناه جست تا درد زایمان، او را به سوی تنه ی درخت خرمایی کشانید و گفت: «ای کاش، پیش از این مرده بودم و یکسر فراموش شده بودم. پس از زیر (پای) او فرشته وی را ندا داد که غم مدار، پروردگارت زیر پای تو چشمه ی آبی پدید آورده است و تنه ی درخت خرما را به طرف خود بگیر و تکان بده، بر تو خرمای تازه می ریزد و از آن بخور واز آب چشمه بنوش و دیده روشن دار. پس اگر از آدمیان کسی را دیدی، بگوی من برای خدای رحمان روزه نذر کرده ام و امروز مطلقاً با انسانی سخن نخواهم گفت.

پس مریم در حالی که او را در آغوش گرفته بود به نزد قومش آورد. گفتند: ای مریم، به راستی کار بسیار ناپسندی مرتکب شده ای. ای خواهر هارون، پدرت مرد بدی نبود و مادرت نیز بدکاره نبود. مریم به سوی (عیسی) اشاره کرد. گفتند: چگونه با کسی که گهواره و کودک است سخن بگوییم؟ کودک گفت: منم بنده ی خدا، به من کتاب داده و مرا پیامبر قرار داده است و هرجا که باشم مرا با برکت ساخته و تا زنده ام به نماز و زکات سفارش کرده است و مرا نسبت به مادرم نیکوکار قرار داده و زورگو و نافرمانم نگردانیده است و درود بر من روزی که زاده شدم و روزی که می میرم و روزی که زنده برانگیخته می شود. این است ماجرای عیسی پسر مریم (س) همان گفتار درستی که در آن شک می کنند.»

در سخنان عیسی (ع) در گاهواره چند نکته مهم قابل توجه است: اول آن که خداوند علم به کتاب آسمانی خود را در بدو تولد به عیسی (ع) داده و او را مقام نبوت بخشیده است. دوم آن که، عیسی (ع) موجودی مبارک است و به هر جا که پای گذارد آثار رحمت و برکتش به مردم می رسد. سوم آن که، خداوند او را به نماز و زکات سفارش بلیغ کرده است. چهارم آن که، رابطه ی عیسی (ع) با مادرش را رابطه ی مبتنی بر نیکی و فرمانبرداری تصویر کرده است و بالاخره آن که عیسی (ع) در سه مقطع مهم و مشقت زا، یعنی زمان تولد، زمان مرگ و زمان رستاخیز در امنیت و سلامتی از ناحیه ی خداوند قرار داده شده است.

در قرآن کریم از عیسی (ع) با نام های مسیح، روح الله، عبدالله، مبارک و کلمة الله، یاد شده است. عیسی (ع) را از آن رو کلمة الله خوانده اند که با اراده ی مخصوص خداوند کلمه ی تکوینی کُن و به گونه ای خارق العاده متولد شده است. در منابع روایی نیز روح الله لقب عیسی بن مریم است. از دیگر القاب وی می توان معلّم الخیر استاد نیکی و روح الامین اشاره کرد. مطالعه منابع اسلامی اطلاعات مفیدی در مورد شخصیت عیسی بن مریم (ع) به دست می دهد. او در گاهواره نبوّت خود را اعلام كرد.

در سه سالگی حجت خدا بر بندگان و حتی یحیی (ع) بود و در هفت سالگی به رسالت رسید. در همان سال برخی معجزات از وی ظاهر شد. اما در سی سالگی بود که مأموریت یافت رسالت خود را به بنی اسرائیل آشکار سازد. در کوه ساعیر بود که از سوی خداوند به وی وحی رسید و در زمان عروج به آسمان سی و سه سال داشت. از نظر ظاهری دارای قامتی میانه، سیمایی سفید مایل به سرخی و موهای مجعد بود. از لحاظ ویژگی های اخلاقی و زهد و ورع و کثرت عبادت مثال زدنی بود.

بسیار روزه می گرفت، لباس خشن می پوشید و نان جو می خورد. نه خانه ای داشت و نه فرزندی و تا آخر عمر به دنبال هیچ صیدی براي شكار نیفتاد. آنگاه که آفتاب غروب می کرد، هرجا که بود به نماز می ایستاد و در حال عبادت بود تا خورشید طلوع می کرد. به مجالس اسرائیلیان وارد و به هر که محتاج بود رسیدگی می کرد. در هیچ مکانی توقف نمی نمود، مگر آن که دو رکعت نماز به جا می آورد و این سیره را تا زمانی که خدا وی را به سوی خویش خواند، رها نکرد. برای خود غذایی ذخیره نمی کرد و می فرمود: «همان خداوندی که غذای صبح مرا داده است، شامگاهان نیز مرا طعام خواهد داد.»

علی (ع) در وصف عیسی (ع) فرموده اند: «سنگ را بالش خود می ساخت، لباس خشن می پوشید و غذایی ناگوار (بدون خورشت) می خورد و خورشت غذایش گرسنگی بود. نه همسری داشت که فریفته اش سازد و نه فرزندی که اندوهناکش کند و نه مالی که وی را به خود مشغول سازد و نه طمعی که خوارش نماید. مرکبش دو پایش و خدمتکارش دستانش بودند.» او از نگاه شهوت آلود و معاشرت با زنان شدیداً گریزان بود. این ویژگی عیسی (ع) با آنچه در انجیل یوحنا که در مورد شستشوی پای او با گیسوان زنی به نام مریم خواهر ایلعازر، نقل شده است، تعارض آشکاری دارد.

عیسی (ع) دو حرف از اسم اعظم خداوند را می دانست و با همین دو حرف مردگان را زنده می ساخت و بیماران را شفا می بخشید. او معاصر با یحیی (ع) و برخوردار از پشتیبانی وی بود. این دو پیامبر با یکدیگر مصاحبت و فعالیت داشتند. یحیی (ع)، پیامبر همیشه گریان خدا، از خوف خداوند آرام و قرار نداشت و هرگز نمی خندید؛ اما عیسی (ع) خنده را با گریه می آمیخت. گاهی لبخند بر لبان داشت و گاه می گریست. این ویژگی عیسی (ع) بر ویژگی یحیی (ع) برتری داشت.

بر انگشتری عیسی (ع) این جمله نقش بسته بود: «خوشا بر کسی که به خاطر او یاد خدا زنده گردد و وای بر آن کس که به خاطر او یاد خدا فراموش شود.» عیسی (ع) در ماه ذی الحجه حج به جا می آورد و لبیک گویان به سمت کعبه می شتافت. جدّش ابراهیم (ع) صدها سال پیشتر مردم را برای حج به خانه ی خدا فرا خوانده بود و پیامبران پس از وی در صورت توان حج به جای می آوردند.

در میان پیامبران خدا، عیسی (ع) در زمره ی پنج پیامبر اولوالعزمی است که در صفاتی چون تقوا و توجه به خداوند، صبر و عفو گناهان دیگران سرآمد پیامبران بودند گرچه مخالفان این پیامبر بزرگ او را همچون پیامبر خاتم به سحر و جادو متهم کردند. استهزای مخالفان لحظه ای تردید در پیگیری رسالتش در پی نداشت. در روش عملی عیسی (ع) علاوه بر صبر، زهد و عبادت، چهار ویژگی تواضع، محبت به مؤمنان، مقابله با ستمگران و اعتراض به فساد روحانیت یهود بسیار مشهود است. او در جلسه ای که با حواریان داشت، خود برای آنان غذا تهیه کرد و دستان آنها را شست تا تواضع را به آنان بیاموزد. به حواریان گفت: من دنیا را در چشم شما خوار کردم و بر زمین زدم.

مبادا پس از من آن را از زمین بلند کنید. او بارها با جملات پی در پی خود روحانیت یهود را به فساد، حرام خواری و ضعف فضائل اخلاقی متهم کرده بود. از نگاه وی مشکل اساسی روحانیت یهود، علاوه بر کم توجهی به احکام شریعت موسوی، نیامیختن شریعت با فضائل اخلاقی بود. این نکته سبب شده بود که شریعت زدگی و تقدس مآبی شیوه ی رایج در سازمان روحانیت یهود باشد. شاید به همین دلیل بود که تعالیم وی از رنگ و بوی اخلاقی و معنوی خاصی برخوردار بود. عیسی (ع) برای تبلیغ رسالت خود بسیار مسافرت می کرد و در قالب مثال موعظه می فرمود.

تأکید بر توحید و یکتا پرستی، تأکید بر بندگی خود در برابر خدا، توجه به اخلاق در کنار حقوق و عدالت محوری از مهم ترین آموزه های تبلیغی عیسی (ع) بود. کتاب مقدس اعلام قریب الوقوع بودن ملکوت خدا را از مهم ترین پیام های تبلیغی عیسی (ع) دانسته است. با توجه به آیات قرآن و روایات مختلف می توان دریافت که این بشارت در حقیقت بشارت ظهور پیامبر آخر الزمان و شریعتی فراگیر و فرهنگی نوین است.

حضرت عيسي (ع) به قولي ديگر

مادر حضرت عیسی، حضرت مریم علیه السلام است که دختر عمران و از بانوان فرزانه و از شخصیت های برجسته در قوم بنی اسرائیل است. پدر حضرت مریم علیه السلام، عمران و از نسل حضرت سلیمان (ع) و از علماء برجسته و پارسا و پرهیزگار قوم بنی اسرائیل است. عمران پدر مریم در دوران جنینی وی از جهان رفت و سرپرستی دخترش را حضرت زکریا شوهرخاله مریم بر عهده گرفت و او را طبق نظر مادرش از خدمه بیت المقدس نمود.

حضرت مریم (س) روزها روزه می گرفت و شب ها به عبادت می پرداخت و در میان قوم بنی اسرائیل از مقام و منزلت بالایی برخوردار بود. در محراب عبادتش كه بود هر گاه حضرت زكريا به نزد او مي آمد مشاهده مي كرد كه طبقي از غذاهاي گوناگون در نزد اوست. مي گفت مريم اين غذاها از كجا آمده است؟ مريم (س) مي گفت: خداوند به هر كس بخواهد بي حساب رزق و روزي مي دهد.

در سن 13 سالگی مریم، خداوند یکی از فرشتگان را به صورت یک جوان زیبا به سوی او فرستاد. فرستاده مهربان به حضرت مریم (ع) فرمود: «نگران نباش، من فرستاده پروردگار هستم و آمده ام تا پسری پاکیزه و پرهیزگار به تو ببخشم». حضرت مریم از شنیدن این سخنان بسیار تعجب کرد و فرمود: «چگونه ممکن است صاحب فرزندی شوم در حالیکه تاکنون کسی با من تماس نداشته و هرگز دختر آلوده ای نبوده ام».

فرشته درگاه خداوند در پاسخ فرمود: «صحیح است، اما خداوند فرموده است که آفرینش پسری بدون پدر برای من آسان است. می خواهیم تا عیسی نشانه ای برای مردم و رحمتی از سوی ما برای آنها باشد» و پس از آن حضرت مریم باردار شد و فرزند موعود در رحم او قرار گرفت. این مساله منجر شد تا حضرت مریم به خارج از بیت المقدس رفته و تنها زندگی کند. هنگامی که حضرت عیسی (ع) متولد شد، به حضرت مریم وحی شد که نزد قومش بازگردد و اگر کسی درباره بارداری و چگونگی متولد شدن فرزندش پرسید، پاسخ او را ندهد و با اشاره بگوید که روزه سکوت نذر کرده است.

سپس حضرت مریم نزد قومش بنی اسرائیل بازگشت و وقتی مردم او را سرزنش کردند، به گهواره کودک اشاره کرد و از آنها خواست تا با فرزندش سخن بگویند. قوم بنی اسرائیل که از اشاره مریم ناراحت شده بودند، گفتند که چگونه با یک فرزند در گهواره سخت بگوییم. در این هنگام حضرت عیسی علیه السلام در گهواره شروع به سخن گفتن نمود و فرمود: «من بنده خدا هستم. خداوند کتاب انجیل را به من داده و مرا پیامبر قرار داده است ...». هنگامی که قوم بنی اسرائیل سخنان فوق العاده حضرت عیسی را شنیدند، دریافتند که حضرت مریم از هر گونه گناه و ناپاکی به دور است و حضرت عیسی (ع) پس از آن تا زمانی که بزرگ شد و به حد زبان گشودن رسید، با کسی سخن نگفت.

حضرت عیسی (ع) چندمین پیامبر اولوالعزم است

پیامبران اولوالعزم، پیامبرانی هستند که کتاب و شریعت دارند. تعداد آنها 5 نفر است که به ترتیب: حضرت نوح (ع)، حضرت ابراهیم (ع) ، حضرت موسی (ع) ، حضرت عیسی (ع) و حضرت محمد (ص) می باشد. بنابراین حضرت عیسی مسیح (ع) چهارمین پیامبر اولوالعزم است. حضرت عیسی (ع)، در میان مسیحیان دارای لقب های مختلفی می باشند از جمله: «مسیح»: که به معنی «پاک» می باشد. «منجی»: فردی است که نجات آدمها به اذن خداوند به دست او محقق می شود. «نبی»: شخصی که پیام خدا را به انسان ها می رساند. «کاهن عهد جدید» میان خداوند و انسانها. «شبان نیکو». در کتاب انجیل یوحنّا به حضرت عیسی ،لقب های «راه»، «حقیقت» و «زندگی» داده اند. در کتب پولُس عیسی (ع) «صورت خدای نادیده» نامیده می شود.

صفات حضرت عیسی (ع)

یکی از صفات حضرت عیسی (ع)، «روح الله» است که به معنی روحی از سمت خدا و روحی از جانب خداوند می باشد.

آیا حضرت عیسی ازدواج نمود؟

در ابتدا چنین تصور می شد که حضرت عیسی (ع) مخالف ازدواج بوده است؛ اما با توجه به سفارش اکیدی که در خصوص مساله ازدواج در قرآن و روایات متعدد و زندگی نامه حضرت عیسی شده است، مشخص شد که ایشان با اصل مساله ازدواج مشکلی نداشتند و دلیل ازدواج نکردن ایشان تنها مربوط به شرایط خاص جامعه و زندگی شان بوده است.

حضرت مسیح (ع) در چند سالگی به رسالت مبعوث شد؟

حضرت عیسی (ع) در سن 30 سالگی به رسالت مبعوث شد و به طور رسمی رسالت خود را به مردم اعلام نمود. حضرت عیسی (ع) تلاش کرد تا مانع از انحراف یهودیان شده و آنها را از گمراهی باز دارد. متاسفانه پس از آن، جمعیت کمی پیرو حضرت عیسی (ع) شدند و آن حضرت مورد تهدید بزرگان قوم یهود قرار گرفت. آنها حتی تصمیم به قتل وی گرفتند؛ زیرا از قدرت گرفتن حضرت عیسی و بیشتر شدن تعداد پیروانش وحشت داشتند. هر چه مردم بیشتری به حضرت عیسی روی می آورند، قوم یهود بیشتر نگران می شدند و در نهایت به این نتیجه رسیدند که برای حفظ قوم شان باید حضرت عیسی را قربانی کنند. در نهایت خداوند حضرت عیسی (ع) را به آسمان ها برد و یهودیان به اشتباه فردی (همان اسخريوطي كه) شبیه به حضرت عیسی بود را به صلیب کشیدند.

سرانجام حضرت عیسی (ع) چه شد؟

با گذشت زمان ترس بزرگان یهیودی از وجود و قدرت گرفتن حضرت عیسی (ع) بیشتر می شد. بزرگان یهود به شدت از وجود حضرت عیسی احساس خطر می کردند و این ترس و وحشت یهودیان به حدی ادامه پیدا کرد که در نهایت نقشه قتل وی را کشیدند. با خیانت یکی از حواریون به نام «اسخریوطی» که قبلا به حضرت عیسی ایمان نیاورده و منافق محسوب می شد، محل اختفای حضرت عیسی (ع) افشا شد. اما دشمنان با رفتن به آن محل شخصی شبیه به حضرت عیسی را دستگیر کردند.

مسیحیان این گونه اعتقاد دارند که حضرت عیسی (ع) به صلیب کشیده شد و پس از سه روز دوباره زنده شده و به آسمان ها عروج کرد. اما در کتاب آسمانی مان قرآن در سوره نساء آیه 157، کشته شدن و به صلیب کشیده شدن حضرت عیسی (ع) رد شده و آمده است: «آنها مسیح را نکشتند و به صلیب نکشاندند، بلکه شخص دیگری را به اشتباه به جای او به صلیب کشاندند و خودشان نیز یقین به این موضوع نداشتند، بلکه خداوند او را به سوی خود بالا برد». خداوند حضرت مسیح (ع) را به آسمان ها برد تا او را از شر دشمنان حفظ کرده تا در زمان ظهور حضرت مهدی (عج) به زمین بازگرداند.

معجزات حضرت عیسی (ع) چیست؟

دائما بزرگان یهودی برای مخالفت با حضرت عیسی (ع) سخنان او را تکذیب می کردند و از وی میخواستند که معجزه ای به آنها نشان دهد تا حرف هایش را باور کنند. حضرت عیسی (ع) در جواب این افراد فرمود: «از طرف پروردگارم نشانه ای برای شما دارم. از گل چیزی به شکل پرنده خواهم ساخت و در آن می دمم و پرنده به اذن خداوند زنده خواهد شد. من کور مادرزاد را شفا خواهم داد. مبتلایان به بیماری پیسی را شفا می دهم و مردگان را زنده خواهم کرد و از آنچه که می خورید و در خانه تان ذخیره می کنید، به شما اطلاع می دهم. اگر ایمان داشته باشید، قطعا در تمام اینها نشانه ای از حق وجود دارد». در ادامه سخنانی و احادیثی در مورد حضرت عیسی (ع) را بیان می کنیم:

حواریون چه کسانی بودند؟

قرآن کریم پیدایش حواریون را این گونه توضیح می دهد: «هنگامی که عیسی (ع) از آنان احساس کفر کرد، گفت: کیست که یاور من به سوی خداوند شود؟ حواریون گفتند که ما یاور خداییم، به خدا ایمان آوردیم و تو ای عیسی گواهی ده که ما تسلیم خدا هستیم. پروردگارا! به آنچه نازل کردی، ایمان آوردیم و از فرستاده تو پیروی نمودیم و ما را در زمره گواهان قرار بده». اسامی این حواریون در کتاب انجیل آمده است و 12 نفر هستند.

برخی از صفات بارز آن حضرت عبارتند از: زهد: ایشان مانند سایر پیامبران، خود را از تشریفات و زبیایی های دنیوی دور نگه می داشت و از اینکه کارهای خود را به عهده دیگران واگذار کند، خودداری می کرد. تعادل در شادی و غم: امام رضا (ع) در خصوص حضرت عیسی (ع) فرمود: «حضرت عیسی هم گریه می کرد و هم می خندید، ولی حضرت یحی تنها می گریست و نمی خندید.

حالتی که حضرت عیسی داشت، از حضرت یحی بهتر بود». اجتناب از زیاد سخن گفتن: امام صادق (ع) درباره حضرت عیسی (ع) فرمود: «حضرت مسیح دائما می فرمود: به غیر از یاد خدا، زیاد سخن نگویید. کسانی که زیاد حرف می زنند، دل هایشان دچار قساوت شده ولی خودشان از این مساله مطلع نیستند». روشن گری و تبیین حقایق: حضرت عیسی برای مردم دلایل روشن می آورد و می فرمود: «من برای شما حکمت آورده ام. و آمده ام تا برخی از آنچه را که در ان اختلاف دارید، روشن کنم. پس تقوای الهی پیشه کنید و از من اطاعت كنید».

آیات و احادیثی در مورد حضرت عیسی (ع)

«يا مَريمُ إنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِنهُ اسمُهُ المَسيحُ عِيسَي ابنُ مَريمَ وَجيِهاً فِي الدُّنيا وَ الآخِرَةِ و مِنَ المُقَرَّبينَ) اي مريم! خدا تو را به كلمه ‏اي از جانب خودش بشارت مي‏دهد كه نامش مسيح، عيسي بن مريم است؛ در حالي كه در دنيا و آخرت آبرومند و از مقرّبان الهي است....آل عمران ، آيه 45» امام علی (ع) در مورد حضرت عیسی (ع) می فرمایند: « وَلامالٌ يَلفِتُهُ و لا طَمَعٌ يُذِلُّهُ، دابَّتُهُ رِجلاهُ و خادِمُهُ يَداهُ. نه مال و ثروتي داشت كه او را به خود مشغول گرداند و نه طمعي كه به خواري‏اش اندازد، مركب او دو پايش بود و خدمت كارش دو دستش....نهج البلاغه، خطبه 160.»

سخنان آموزنده عیسی مسیح

حضرت عیسی (ع) می فرمایند: «الدُّنيا قَنطَرَةٌ فاَعبُروها و لا تَعمُرُوها: دنيا پل است؛ از آن بگذريد و آبادش مسازيد.....الأمالي، مفيد، ص 43.» حضرت عیسی (ع) می فرمایند: «طُوبي لِلَّذينَ يَتهَجَّدونَ مِن اللَّيلِ، اُولئكَ الّذينَ يَرِثونَ النُّورَ الدّائِمَ ؛ خوشا آنان كه پاسي از شب را به عبادت مي‏گذرانند؛ آنان كساني‏اند كه نوري ماندگار به ارث مي ‏برند....تحف العقول، ص 510 »
از سخنان عیسی مسیح

حضرت عیسی (ع) می فرمایند: إنَّ الشَّجَرَةَ لاتَكمُلُ إلّابِثَمَرَةٍ طَيِّبَةٍ كَذلِكَ لايَكمُلُ الدِّينُ إلّا بِالتَّحَرُّجِ عَنِ المَحارِمِ درخت كامل نمي‏ شود؛ مگر با ميوه‏اي گوارا. همچنين دين‏ داري كامل نمي ‏شود مگر با دوري از حرام‏ ها ..... تحف العقول، ص 511 زندگی حضرت عیسی (ع) پر از فراز و نشیب ها و دشواری هاست. با اندکی دقت در آیات قرآنی می توان اقرار نمود که تعظیم و تکریمی که قرآن از حضرت مسیح می نماید، در عالی ترین و عمیق ترین صورت ممکن است.