شهادت امام علی (ع) پسر عم و جانشین پیامبر اسلام (ص) بر شیعیان آنحضرت تسلیت باد.

شهادت امام علي (ع) بر جميع شيعيان آن حضرت تسليت باد   

      ديده  بگشا اي به  شهد  مرگ  نوشينت  رضا

      ديده بگشا بر عدم ، اي  مستي  هستي  فزا

      ديده بگشا اي پس از سوءالقضا حسن القضا

      ديده  بگشا  از  کرم، رنجور  دردستان ، علي!

      بحر  مرواريد   غم ،   گنجور  مردستان ، علي!

       ديده  بگشا رنج انسان بين و سيل اشک و آه

       کبر  پَستان  بين  و  جام  جهل  و  فرجام گناه

       تيروترکش،خون وآتش،خشم سرکش،بيم چاه

       ديده  بگشا  بر ستم ؛ بر اين فريبستان، علي!

       شمع  شب‌هاي  دژم ، ماه  غريبستان ، علي!

       ديده  بگشا ! نقش انسان  ماند با جامي  تَهي

       سوخت لاله، مُرد ليلي، خشک شد سَرو سَهي

       ز آ گهي  مان جهل ماند  و  جهل  ماند از آگهي

       ديده  بگشا اي صنم، اي ساقي مستان ، علي!

       تيره  شد از  بيش  و  كم  آيينه  هستان ، علي!

                 (سراينده: علي معلم دامغاني)

                    چگونه اين کار را انجام بدهيم؟

     در يکي از جنگها تيري به پاي علي بن ابيطالب (ع) فرو رفته بود. تير را شکستند اما بيرون آوردن پيکان آن بسيار درد  آور و ناراحت کننده بود. پاي مبارکش مدام درد مي گرفت و ورم و آماسش بيشتر مي شد. چند نفر از ياران او به فرزندانش عرض كردند: وضع پاي پدرتان هر روز بدتر مي شود. چه کنيم که بتوانيم پيکان تير را بيرون بياوريم.

    حسنين (ع) به آنها گفتند: هيچ چاره اي نيست جز اينکه در هنگامي که پدرمان در حال نماز است اين کار را انجام بدهيد چون در آن زمان آنقدر در ياد خدا و ذکر او غوطه ور و از خود بيخبر مي شود که همه چيز و همه کس، حتي خودش را فراموش مي کند.

    به حکيمي خبر دادند و او در اطاق ديگري در خانه نشست تا امام به نماز برخيزد. علي (ع) به نماز مستحبي برخاست و هنگامي که در سجده با معبود خود به راز و نياز مشغول شد، حکيم در کنار او قرار گرفت و کارش را آغاز کرد. با نيشتر زخم را وسعت داد و خونريزي شروع شد اما ممکن بود دير بشود، بلا فاصله با وسيله اي که به همراه آورده بود پيکان تير را محکم گرفت و آن را بيرون کشيد و زخم را با پارچه تميزي بست.

      نماز علي (ع) که خاتمه پيدا کرد متوجه شد فرزندانش با چند نفر ديگر در اطراف او هستند و درد پايش هم بهتر شده است و آن را بسته اند. به او گفتند چون هر روز وضع زخم خطرناکتر مي شد پيکان تير را بيرون آورديم. علي (ع) از آنها تشکر کرد و فرزندانش را هم بوسيد.

      عده اي گفته اند: چگونه چنين چيزي امکان دارد؟ اما اگر ما داستان حضرت يوسف (ع) و زليخا را همگي شنيده باشيم. هنگامي که زنان مصر به زليخا در باره دوست داشتن آن حضرت انتقاد کردند، او از آنها براي ديدن يوسف (ع) دعوت کرد و در نزدشان کارد و ميوه قرار داد و آنها مشغول پوست گرفتن و خوردن آن ميوه شدند. در اين حال زليخا دستور داد تا آن حضرت را به آنها نمايش دهند. آنان از زيبايي آن حضرت آنچنان به شگفت آمدند که همگي آنها به جاي ميوه ها دستهاي خود را بريدند و نفهميدند.

       حضرت يوسف (ع) پيامبر خدا بود مثل بقيه پيامبران خدا و آدمي بود مثل ما آدمها، اما آن زنان او را در زيبايي بزرگ پنداشتند. اکنون بايد ديد که خداوندي که حضرت يوسف (ع) را خلق فرموده است چه اندازه زيباست و چه جذبه و قداستي دارد که علي (ع) در راز و نياز با او آن چنان غرق در ذات پاک الوهيتش مي شود که هنگامي كه پيکان تير را از پايش در مي آورند، متوجه نمي شود. آيا حضرت يوسف (ع) از خداوند زيبا تر و پر جاذبه تر است؟      

                 ناله كن اي دل ...

       ناله  كن  اي  دل  به  عزاي عليّ
 
       گريه  كن  اي  ديده  براي    عليّ
 
 
       كعبه ز كف داده چو مولود خويش
 
       گشته  سيه  پوش  ِ عزاي   عليّ
   
 
       ديده ي زمزم، كه پر از  اشک شد
 
       ياد   كند  ،  زمزمه    هاي    عليّ
 
 
       تيغ  شهادت  سر   او  را  شكافت
 
       كوفه    بود  ،   كوه   مناي   عليّ
 
 
      عالم    امكان    شده    پر    غلغله
 
      چون  شده  خاموش  صداي  عليّ
 
 
      نيست  هم  آغوش  صبا بعد از اين
 
      پيك    ظفر    بخش    لواي    عليّ
 
 
      منبر    و    محراب    كشد    انتظار 
 
      تا  كه  زند   بوسه  به   پاي   عليّ
 
 
      ماه  ،   دگر   در  دل  شب   نشنود
 
      صوت   مناجات    و    دعاي    عليّ
 
 
      آه   كه   محروم   شد   امشب  دگر
 
     چشم    يتيمان    ز     لقاي     عليّ
  
 
     مانده   تهي    سفره ي  ِ   بيچارگان
 
     منتظر     نان      و     غذاي     عليّ
 
 
     واي    امير   دو   سرا   كشته   شد
 
     خانه ي ِ  غم  گشته ،  سراي   عليّ
 
 
     پيش   حسين   و   حسن  و   زينبين
 
     خون   چكد   از   فرق   هماي   عليّ
 
 
     خواهي  اگر  ملك  دو عالم "حسان "
 
      از  دل   و   جان   باش   گداي   عليّ
                                                     شاعر: " حسّان "

              گفتند مگر نماز مي خواند علي؟       

    دل  را  ز  شرار عشق  سوزاند  علي                  يك عمر غريب شهر خود ماند علي

    وقتي که شکافت فرق  او  در محراب                 گفتند  مگر   نماز  مي  خواند علي