خدایی که نمی شناسم

قيام توّابينقیامِ تَوّابین از نخستین قیام‌های شیعیان پس از واقعه کربلا است که با هدف انتقام از قاتلان امام حسین (ع)، جبران کوتاهی در یاری امام حسین (ع) و سپردن حکومت به اهل بیت (ع)، توسط برخی از سران شیعه و به رهبری سلیمان بن صُرَد خزاعی و مسیب بن نجبه، عبدالله بن سعد، عبدالله بن وال، رفاعة بن شداد و حصین بن نمیر، شرحبيل بن ذی‌الكلاع، ادهم بن محرز ، ربيعة بن مخارق، جبلة بن عبدالله و ديگران در کوفه شکل گرفت.‌توابین پس از واقعه عاشورا در سال ۶۱ قمری، مخفیانه به جمع ‌آوری نیرو و اسلحه پرداختند. گفته شده به دلیل عدم ‌همراهی مختار ثقفی با آنها به علت بود كه بسیاری از شیعیان، همراه توابین نشدند. این قیام در سال ۶۵ قمری در مقابله با لشکر شام به فرماندهی عبیدالله بن زیاد در منطقه عین الورده رخ داد و پس از جنگی چهار روزه و کشته شدن بسیاری از توابین خاتمه یافت و باقیمانده سپاه به رهبری رفاعة بن شداد عقب‌نشینی کردند. ایجاد یک تشکل منسجم از شیعیان بر پایه تفکر شیعی و تحت تأثیر شهادت امام حسین (ع) از نتایج این قیام بر عليه بني اميّه برشمرده شده است.انگیزه قیامپس از واقعه عاشورا و شهادت امام حسین (ع) و یارانش در سال ۶۱ هجری، برخی شیعیان که با وعده بیعت، از حسین بن علی (ع) دعوت کرده بودند به کوفه بیاید و پس از پیمان‌شکنی و یاری نرساندن به امام (ع)، سخت پشیمان شده بودند، تصمیم بر آن گرفتند که گناه و اشتباه خویش را جبران کنند. آنان در جلسات متعدد به این نتیجه رسیدند که این ننگ جز با کشته‌شدن در راه امام حسین (ع) و گرفتن انتقام از قاتلان وی پاک نمی‌ شود.برخی از محققان احتمال قوی داده‌اند که یکی از عوامل مهمّ حرکت توّابین که بعد در کوفه سر بلند کردند و قیام کردند خطبه حضرت زینب (س) در کوفه و فر, ...ادامه مطلب